|
مقدمه
يکي از موضوعاتي که در ادبيات مالي و سرمايه گذاري مورد توجه گسترده و فراگير قرار گرفته است، مبحث ساختار سرمايه مي باشد. توسعه، رشد و تداوم فعاليت هر شرکت مستلزم سرمايه گذاري است که بايد از طريق تأمين منابع مالي لازم تحقق پذيرد. در مديريت مالي از دو نوع منبع مالي نام برده مي شود، منابع مالي از داخل موسسه و منابع مالي خارج از موسسه . دريافت وام از بانکها، انتشار سهام جديد و خريد نسيه مواد و ماشين آلات، مثالهايي از تأمين منابع مالي مورد نياز از منابع خارجي است.
استفاده از ذخاير، استهلاک داراييهائي ثابت، کاهش داراييهاي جاري و فروش داراييهاي ثابت اضافي و عدم تقسيم سود، مواردي از تأمين منابع مالي از داخل موسسه است. تأمين منابع مالي به هر کدام از دو صورت بالا، هزينه ها و آثاري را به دنبال خود دارد که موسسه را از اخذ تصميم در مورد انتخاب هر کدام از منابع تأمين مالي ناگزير مي نمايد.
هرگاه هزينه ها و آثار منفي تأمين منابع مالي مورد نياز، از بازدهي نهايي سرمايه گذاريها بيشتر باشد از سرمايه گذاري مورد نظر صرف نظر خواهد شد. تصميمات مالي هر شرکت مخصوصاً جهت تأمين مالي شرکت از طريق بدهدي يا انتشار سهام عادي باعث خواهد شد که ساختار سرمايه شرکت تغيير يابد و بر روي سودآوري و ريسک سهام در بازار تأثير گذارد و قطعاً رمايه گذاران در هنگام ارزيابي شرکت در بازار آن را مدنظر قرار خواهند داد. استفاده از نسبتهاي بدهي يکي از راههاي بررسي ساختار سرمايه شرکت و تجزيه و تحليل چگونگي ارتباط ساختار سرمايه با ساير عوامل تأثير گذار بر شرکت است.
|
